Pretty girl

It doesn’t matter
What you create
If you have no fun

Pretty girl
Put down your pen
Come over here
I’ll show you how its done

I can dance, I can drink
In the dark
It’s all a trick

Across the room, across the street
I’m in the moment
Can’t you see

I’m a party girl
Do a twirl
See my eyes, throw a glance
Can’t you see I’m a natural

Life of a party girl, funny girl
Make you laugh, want me bad
Now I feel so much better

In the back
Of a car
I just met them tonight and I feel like such a star

What’s your name
What’s your art
Nobody knows
About my broken heart

Yes I’m a party girl
Crazy girl
See my lips, how they move
Can’t you see I’m a natural

Life of a party girl
Sexy girl
I used to be so fragile
But now I’m so wild

What did you do last night?
Oh, I was out so late, now I’m so tired

What did you do last night?
Oh, I was out so late, now I’m so tired

I’m a party girl
Do a twirl
See my eyes, throw a glance
Can’t you see I’m a natural

Life of a party girl, funny girl
Make you laugh want me bad
Now I feel so much better

I used to cry
But now I don’t have the time
I used to be so fragile but now I’m so wild
So wild

Rave tapes

Μάτια μου η ζωή δε σου δίνει τίποτα αν δε το ζητήσεις

Όσο περιμένεις, τόσο θα μένεις στάσιμος

Τίποτα δεν είναι εύκολο

Τα όνειρα μένουν όνειρα και οι πρίγκιπες κρυμμένοι στα κάστρα τους

Σε συνεπαίρνουν τα ταξίδια του μυαλού

Αγκαλιές, τρέλες, κρυφοί πόθοι

Όλα είναι πιθανά

Και κοιμάσαι ήσυχη

Αλλά το πρωί αυτό που σε περιμένει είναι μια άλλη ζωή

Εγκλωβισμένη στα πρέπει και στις αυταπάτες

Δεν σου λείπει πλέον ο ήλιος που έχει να φανεί μέρες

Συνήθισες σε μια ζωή χωρίς συγκινήσεις

Χωρίς εκπλήξεις και χωρίς ομορφιά

Συνήθισες τη μιζέρια

Έχασες τον εαυτό σου

Τα ελάχιστα

«Δεν είναι που έχασες τα πιο ωραία σου όνειρα.
Δεν είναι που φύγανε τα πιο ακριβά σου χρόνια.
Δεν είναι που είδες, όχι, τους τελευταίους σου φίλους
να σε προδίδουν ή να λιποταχτούν.
Ετούτη η τρύπα είναι φριχτή
στον τοίχο που με κόπο είχες σηκώσει , νύχτες άγρυπνος,
ρημάζοντας τα χέρια και τα χρόνια σου
στις πέτρες- τοίχο, για να σε κρύβει απ’ την αμείλιχτη
αδιαφορία του κενού.
Και τώρα μια μικρή τρύπα, σχεδόν αόρατη, απ’ όπου
μπαίνει αθόρυβα κι ανέκκλητα
όλο το ψύχος της μεγάλης ματαιότητας.»

Τ.Λ.

Η απόρριψη μου τρώει τα σωθικά

Η γάτα μου ο Robert

Σαν συγγραφέας νιώθω,βλέπω μια λευκή κόλλα και ξέρω ότι πρέπει να γράψω κάτι γιατί είναι ο μόνος τρόπος να ηρεμήσω λίγο.Κάτι δε πάει καλά της τελυταίες μέρες.Νιώθω ότι όλοι με απορρίπτουν,αρχίζω να αμφισβητώ τον εαυτό μου..Δε θέλω να συζητάω,δε βρίσκω νόημα στο να αφήνω τους άλλους να με μαθαίνουν.Δε με καταλαβαίνουν ή δε τους αρέσω.’H δε ξέρω.Αυτό που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι πληγώνουν με την παρουσία τους και με την απουσία τους.Και δε ξέρω τι με πληγώνει περισσότερο ή τι με πληγώνει καλύτερα.Πάντως τον πόνο δε τον γλιτώνουμε.Αυτό που με πλιόγώνει της τελευταίες μέρες είναι ότι οι άνθρωποι γύρω μου δε προσπαθούν να με μάθουν.Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος,δεκτό.Είμαι κλειστή αλλά οι σχέσεις ποτέ δεν είναι εύκολες.Και αν αυτό θα γίνεται πάντα ας μου το πει κάποιος να επενδύσω σε γάτες και βιβλία.

You are lost little girl

Θέλω να γράψω κάτι αλλά δε ξέρω τι.Έχω να γράψω καιρό και δε ξέρω πως να ξεκινήσω,έχω ξεχάσει να βάζω τις σκέψεις μου σε λόγια.Δε ξέρω ακόμα αν μου αρέσει η καθημερινότητα μου τον τελευταίο ένα χρόνο.Οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι,τα πράγματα που κάνω.Όλα είναι τόσο ρευστά.Κάποιες φορές νιώθω οτι δεν υπάρχει νόημα σε οτι κάνω ή τουλάχιστον εγώ δε το βρίσκω.Επίπεδα συναισθήματα,επίπεδες σχέσεις,όλα είναι επίπεδα σε αυτή τη χώρα.Μου λείπουν τα βουνά και τα σκαμπανεβάσματα,μου λείπουν οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά,μου λείπει να μη προσπαθώ πάντα για το καλύτερο.Βαρέθηκα τις σχέσεις που στηρίζονται στη τεχνολογία.Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να παίρνω αγκαλιά τους φίλους μου όποτε με έχουν ανάγκη.Να πάμε μια εκδρομή και το μόνο που θα μας νοιάζει είναι να ανακαλύψουμε πράγματα,όχι αν θα έχουμε μπαταρία στο κινητό για να μπούμε στο γαμωfacebook.Τελικά δε μου φταίει κανείς.Μόνη μου τρώγομαι.Οι συνθήκες αλλάζουν,οι άνθρωποι αλλάζουν και απλά εγώ δυσκολεύομαι να γίνω μέρος αυτής της αλλαγής γιατί ξέρω οτι αυτή η αλλαγή θα είναι μόνιμη.Και δε θέλω.

Χάος

Χαοτικές οι τελευταίες μέρες. Όλα συγκεχυμένα στο μυαλό μου. Τίποτα δε βγάζει νόημα. Χάνω τον εαυτο μου,χανομαι στις σκεψεις τις δικες μου,των αλλων,χανομαι ατην επαφη με τους αλλους.Δεν ειμαι εγω,ειμαι εγω,δε ξερω.Κενο.Ενα μονιμο μούδιασμα του μυαλου μου που το προκαλω εγω η ιδια στον εαυτο μου.Αποτραβιεμαι από τους γυρω μου, βρισκομαι ολο και πιο συχνα σε μια παραλληλη πραγματικοτητα και οι γυρω μου δεν υπαρχουν. Ζω με ψευδαισθησεις παλι,πληγωνω τον εαυτο μου παλι. Αρνουμαι παλι να αντιμεωπισω τον πραγματικο κοσμο,μαλλον προτιμω να πληγωνομαι από μονη μου και όχι να με πληγωνουν οι αλλοι.Μοναχικοτητα.Φαβασαι να την αφησεις να φυγει οσο κι αν το θελεις. Την αγαπας. Την αγαπαω. Με φοβιζει.

Είμαι ο ήρωας που μένει μόνος του

Θα γυρίσει ο τροχός;Μπορεί;Μπορεί,αρκεί να σπρώξεις και εσύ λίγο.Εγώ δε σπρώχνω,περιμένω ακόμη τους ούριους ανέμους.Απομονωμένη,σε ένα έρημο νησί,Ροβινσώνας Κρούσος.Ναυαγός.Θα φύγω ποτέ από το νησί ή θα πεθάνω περιμένοντας το πλοίο;Θα αποφασίσω ποτέ να φτιάξω μια σχεδία ή θα αφεθώ στη μοίρα μου.
Μου λείπουν οι παλιές εποχές που αφηνόμουν και ερωτευόμουν.Μου λείπει αυτό το συναίσθημα.Μου λείπει αυτός.Ξανά.Τώρα φοβάμαι πιο πολύ,τώρα δεν αφήνω τον εαυτό μου να αισθανθεί τίποτα.Έγινα εγωίστρια.Δε μ’αρέσει,προτιμώ τον παλιό μου εαυτό.Γιατί έχουμε έρθει σε αυτό το κόσμο για 3 πράγματα όπως λέει και ένα τραγούδι:»Ήρθα εδώ για να υποφέρω,ν’αγαπήσω και να χαθώ».Εγώ ασυνείδητα(ή και συνειδητά) αποφεύγω τον πόνο.Ο πόνος όμως είναι μέρος της ζωής μας.Όταν δεν υπάρχει πόνος,υπάρχει μοναξιά.Μα η μοναξιά είναι πόνος.Φαύλος κύκλος.
Πονέστε γιατί χανόμαστε!(το αγαπάτε εννοείτε)

Αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι(;;;)

Τελειώνει ο Αύγουστος και κάτι μου λείπει.Δε ξέρω τι και προσπαθώ να μη το σκέφτομαι.Άλλαξα χώρα,άλλαξα καθημερινότητα αλλά νιώθω κολλημένη στα ίδια.Το φετινό καλοκαίρι ήταν σύντομο,τόσο σύντομο που δε πρόλαβα να αναρρώσω από το άγχος των προηγούμενων μηνών.Τόσο σύντομο που ξέχασα ήδη τη μυρωδιά της θάλασσας.Όταν έχει κρύο δε φοράω ζακέτα και όταν έχει ζέστη φοράω πουλόβερ.Μου λείπει ο ιδρώτας και η γκρίνια του καύσωνα.Μου λείπουν τα κουνούπια και το παγωμένο καρπούζι που πάντα αφήνει λεκέ.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το φετινό καλοκαίρι,δε θα μπορούσα.Είχε τη μελαγχολία ενός τέλους και την ανυπομονησία μιας αρχής.Είχε άγχη,αποχαιρετισμούς,συγκινήσεις.Δεν είχε ξεγνοιασιά.Δεν ήταν ελληνικό,ακόμη και στην Ελλάδα,το ελληνικό καλοκαίρι μας εγκατέλειψε.
Εδώ είναι αλλιώς,δεν υπάρχουν εποχές,μόνο η ανάγκη να προσαρμοστείς και να μάθεις να ζείς διαφορετικά,με άλλους ανθρώπους,άλλο κλίμα,άλλη γειτονιά,άλλο γάλα.
Το ελληνικό καλοκαίρι με εγκατέλειψε κάπως απότομα και δεν μπόρεσα να συλλέξω αρκετές στιγμές για να με συντροφεύουν όσο θα μου λείπει.

Καλοκαιρινή έμπνευση

«Χαρά του ποιητή που γύρισε απ’ την κόλαση
και περπατάει αόρατος στην πόλη του ένα βράδυ
και αγαπάει τα φώτα, τις γυναίκες, τους περαστικούς
και αγαπάει τους δρόμους
που διηγούνται τη ζωή του

χαρά του ποιητή που ξύπνησε
μετά από εκατό χρόνια ύπνου
και βλέπει πως ο κόσμος του δεν άλλαξε
βλέπει πως υπάρχουν (ξέρει πως πάντα θα υπάρχουν)
όλα όσα πριν κοιμηθεί είχε αγαπήσει

ή που επιστρέφει με το αυτοκίνητό του, Αύγουστο,
με τις βαλίτσες του γεμάτες ξωτικά
κι αμπέλια κι εφηβεία

χαρά του εφήβου που φαντάζεται ένα μέλλον
πιο αληθινό απ’ το παρόν˙
βέβαιος πως αύριο ξημερώνει επανάσταση
βέβαιος πως θα ‘ρθει, ματαιώνοντας τον θάνατο,
μια κιβωτός ζώων σοφών κι ελεύθερων ερώτων.

Χαρά του ποιητή που δραπέτευσε απ’ την κόλαση
(έναν εκφυλισμένο, πληκτικό παράδεισο)
και τώρα τρέχει υπό βροχήν
του ποιητή που γδύνεται, χορεύει, αλαλάζει μες στην μπόρα

χαρά της έμπνευσης που χρωματίζει τον εγκέφαλο,
διδάσκει την καρδιά
κι είναι άλλοτε η καταγραφή ραδιοκυμάτων
που έρχονται από πολύ πολύ μακριά
άλλοτε η ίδια η θέληση
του πύρινου πολτού της γης
κι άλλοτε πάλι το αποτέλεσμα ενός φαρμάκου πειραματικού
που κάποτε θα διαδοθεί γεμίζοντας
τον Γαλαξία με αυτοκτονικά ρομπότ
κι απελπισμένους λωτοφάγους

– δεν υπάρχει κήπος τεχνητός ή εικόνα κήπου ή τοτέμ
ή ηλεκτρόδιο που ν’ ακινητοποιεί την σκέψη
σε μια οριστική συχνότητα ευτυχίας

υπάρχει μόνο το αίμα που κυλάει στις φλέβες
άλλοτε δειλό κι άλλοτε θαρραλέο

υπάρχει μόνο η ακτινοβολία που πηγάζει
από τον στίχο-αίνιγμα
και κάνει τους μοναχικούς αναγνώστες
μέσα στη νύχτα έξαφνα να λάμπουν

χαρά της έμπνευσης
χαρά της αναρρίχησης στο γυάλινο βουνό της γλώσσας

χαρά του καιόμενου βιβλίου που είναι η ζωή
κι όλων των φευγαλέων μας εκδρομών
σε αβύσσους φωτεινές
κι όλων των πιθανών μας γάμων
με έγκλειστα κορίτσια

χαρές που δίχως να τις νιώσουμε ποτέ
τις κλείσαμε μέσα σε λυπημένους ύμνους
χαρές που η θλίψη ομόρφυνε

κι άλλες χαρές που ανταμείβουν
το σισύφειο τραγούδι μας

όπως όταν ανακαλύπτουμε ότι το ποίημα αυτό
κρύβει ένα άλλο μέσα του
κι αυτό ένα άλλο, κ.ο.κ.
όπως όταν βεβαιωνόμαστε
ότι οι νύχτες των παραμυθιών δεν έχουν τέλος
κι ότι όσα μήλα κι αν κλέψουμε
το δέντρο των Εσπερίδων,
το δέντρο της επιθυμίας
πάντα κατάφορτο θα είναι.

ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΒΒΑΔΑΣ

Ε.

Ερωτες

Ερωτας,Ερωτες.Οι πιο δυνατες στιγμες στη ζωη ενος ανθρωπου.Οι στιγμες που νιωθεις πιο ζωντανος απο ποτε.Οταν ερωτευεσαι.Οταν σε ερωτευονται πισω.Οταν το βλεμμα του αλλου σε ανατριχιαζει,σε μουδιαζει.Οταν εχεις ενα λογο να ξυπνας,να βγαινεις απο το σπιτι,να κοιτας το τηλεφωνο,να το συζητας με φιλους.
Αυτο θελω.Ενα δυνατο ερωτα.Εναν ερωτα που θα τον ζησω,δε θα τον ονειρευομαι. Ενα ερωτα που θα ερθει και θα αλλαξει καθετι πιστευα και καθετι σκεφτομουν.Εναν ερωτα που θα με ταρακουνησει συθεμελα.
Δεν ειναι κατι ευκολο,ουτε γινεται συχνα.Αλλα ειναι η μοναδικη μου ευχη και το μοναδικο μου ονειρο αυτη τη στιγμη.Οσο περναει ο καιρος και δεν ερχεται νιωθω οτι χειροτερευω σαν ανθρωπος.Δεν εχω συναισθηματα να δωσω σε καποιον και κλεινομαι.Κλεινομαι ολο και πιο πολυ στον εαυτο μου.Βλεπω ρομαντικες ταινιες για να ξεμουδιασω συναισθηματικα.Αλλα βαρεθηκα.Ο ερωτας λενε ερχεται απο εκει που δε το περιμενεις αλλα οταν δεν ερχεται,λογικο δεν ειναι να αρχισεις να περιμενεις;;

Τάσος Λειβαδίτης – Αγαπημένη Μου
Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.

Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.

Θά ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου,
αγάπη μου, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.

Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…